In het FD lazen we deze week dat de Corporate Governance Code mogelijk op de schop gaat. Dat ligt voor de hand. Politiek Den Haag is kritisch en stelt namens de samenleving hogere eisen ten aanzien van het maatschappelijk gedrag van bestuurders. Bestuurders liggen geregeld onder vuur.
In de jaarlijkse evaluatie van de code wordt gesteld dat vennootschappen inzichtelijk moeten maken hoe en welke stakeholders worden betrokken en hoe hun belangen worden gewogen. In de evaluatie wordt Vopak als best practice genoemd en verwezen naar deze pagina uit het jaarverslag 2019:
Heel goed. En bovenstaand schema is ook heel indrukwekkend. Topwerk van Vopak.
Inzicht in wat er speelt, intelligence, is de basis. Intelligence is als zuurstof schreven we in een ander blog. Maar een grotere bewustwording van wat er speelt is niet genoeg.
Kijk naar de recente berichtgeving over de mogelijke vervolging van voormalig ING-baas Ralph Hamers. “Hij weigerde zich te verantwoorden voor falend witwasbeleid, vergiste zich in de ophef rond zijn salarisverhoging, en ging met tegenzin naar de Kamer om zich hiervoor te verantwoorden. Zijn draagvlak in de maatschappij en politiek was daarna dun.” Oef.
Dat is best heftig.
Maar zo werkt het dus. Ondanks alle kennis en kunde waarover een topman kan beschikken. CEO’s en commissarissen – ook die van ING, KLM, Booking.com, Amazon, etc – worden omringd door hele kundige mensen. En zij hebben hun ‘intelligence’ heus wel op orde. Dat wat Vopak hierboven aangeeft te doen, is niet uitzonderlijk.
Het lijkt dan ook vooral belangrijk dat tegenspraak structureler wordt georganiseerd. De vrijblijvendheid voorbij.
Kijk bijvoorbeeld naar de rol van de communicatiedirecteur.
Uit onderzoek blijkt dat als beter naar haar wordt geluisterd er in de besluitvorming ook beter wordt rekening gehouden met de belangen van stakeholdergroepen. Binnen veel organisaties kán de communicatiedirecteur een belangrijker rol spelen dan zij nu speelt.
Maar het blijft dus bij vrijblijvendheid. Bij goedbedoelde adviezen. Hoe zorgen we voor een structurele inbedding?
Georganiseerde tegenspraak dus. Zowel in de code als in de evaluatie van de code komt het woord tegenspraak niet voor.
En dat is een gemiste kans.
Een aanpassing van de Corporate Governance Code kan tegenspraak uit de sfeer van goede bedoelingen halen. Goede tegenspraak is in het belang van stakeholder én samenleving. En is, zoals we nu ook zien bij de kwestie Hamers, ook in het belang van bestuurders zelf.
Wat je wellicht ook interessant vindt:
- Blog: Nog even over die onnodige bonusrel bij KLM
- Blog: Het is volstrekt logisch dat de communicatiedirecteur lid is van de dominante coalitie
- Blog: Drie redenen waarom CEO’s alert moeten zijn op #EchoChambers. En 1 reden om optimistisch te zijn
- Blog: CEO’s vertrouwen steeds meer op hun communicatiedirecteur. (en dat is terecht)
- Blog: Tegenspraak essentieel voor modern leiderschap en een sterke reputatie
(Foto door Joël Super via Pexels)
-
Pingback: Hoe wij onszelf voor de gek kunnen houden (ja, geldt ook voor Wopke, Willem-Alexander, Ted, ...) - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: En dan sla je potverdomme met je vuist op tafel (... als je begaan bent met de reputatie) - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: Issuesmanagement: waarom zijn bedrijven blind voor potentiële ellende? - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: Why are companies and their leaders so blind for (reputational) risks? - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: De 6 kenmerken van een moderne communicatiedirecteur - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: De houdgreep die reputatie heet (deel II) - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: Drie redenen om uitspraken Omtzigt over communicatie met korrel zout te nemen - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: ACM berispt Greenchoice en Vattenfall: 3 gedachtes - The Connected Leader
-
Pingback: Geactualiseerde Corporate Governance Code: dit moet je als communicatiedirecteur weten - The Connected Leader
-
Pingback: Positionering, reputatie, greenwashing en meer - The Connected Leader